Neyse gelelim kitabımıza;benim kitaptan çıkardığım o kadar çok sonuç varki.Bir kere ne kadar işkolik biri olursak, belkide hayatımızı hep mantığımızla yürütsek bile bir gün aşk kapıyı çaldığında herşey değişiyor.Aşkın insanı değiştirebilmesi için ne zeki ne çılgın olmamız ne de aşka inanmamamız bu durumu değiştirmiyor.Elbette mantığını zorluyosun ama kaçamıyorsun.Hayatın boyunca tahammül edemiceğin birine yada tam istediğin gibi olduğunu düşündüğün birine aşık olabiliyorsun.Ne yaşı ne vakti ne sınırı var aşkın...Sonucundada aşık olduğunla vakit geçirmek,onunla birlikte olabilmek için bugüne kadar kazandığın maddi manevi herşeyi bir kalemde silebiliyorsun.İşte ne oluyorsa bundan sonra oluyor...Sen değişiyorsun!Sen kendin olmaktan çıktığındada aşk seni ele geçirmiş oluyor.Kimisi çok mutlu kimisi mutsuz...En mutsuz olduğunu düşündüğümüz insan bile onun aşkı beni ayakta tutuyor dicek kadar mutlu aslında.Yani mutlu olmak neye göre kime göre?
Aslında karşındakine güvenmeye çalışsan hatta en zor olanı onu öyle olduğu gibi kabul etsen yada seni istemiyorsa üzülmeden bunu kabul edebilsen...Belkide en mutlu aşka sahip insan olucaksın.
Benim böyle yazdığıma bakmayın kendi aşk hayatımda yazdığım kadar olgun olamıyorum :) ama benim için aşk; kimi zaman mutlu olmak kimi zaman acı çekmeyi bile göze alarak onu sevmektir.Her zaman bizi mutlu eden herşeyi sevebiliriz önemli olan mutsuz ettiğindede aşkına sahip çıkabilmektir...Peki ya sizce?
